بررسی ارزیابی پایداری اجتماعی محلات منطقه ۷ شهرداری تهران

از آنجا که در فرایند برنامهریزی شهری توجه به مباحث پایداری اجتماعی اجتناب ناپذیر و جزء جداییناپذیر طرحهای شهری محسوب میشود، تعیین پایداری اجتماعی هر منطقه با توجه به ابعاد مختلف آن میتواند یکی از مهمترین و کلیدی ترین ابزارها برای برنامه ریزی و سیاستگذاری صحیح شهری باشد. در طی چند سال گذشته منطقه هفت شهرداری تهران به علت تغییرات سریع کالبدی با تضعیف منطقه از منظر برخی شاخص های پایداری اجتماعی مواجه شده است. به دلیل اهمیتی که منطقه هفت در قلب تهران دارد سعی کرده ایم به ارزیابی و سنجش پایداری اجتماعی این منطقه بپردازیم. از آنجا که این کار در دوسطح متخصصین و ساکنین انجام گرفته است تحقیق ما از نوع ترکیبی است. روش ما در این مقاله استراتژی متکثر همزمان است. یعنی کاربرد همزمان روش کمی و کیفی درکنار هم برای تایید و اعتبار بخشی بیشتر نتایج. در بخش کمی از پیمایش و پرسشنامه و نرم افزار SPSS و GIS و در بخش کیفی از روش مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده کردیم. نتایج حاکی از آن است که وضعیت پایداری اجتماعی منطقه در وضعیت متوسط و رو به ضعیف است. و لازم است که برخی اقدامات اساسی برای بهبود آن صورت گیرد.

Keywords:

توسعه پایدار , توسعه پایدار شهری , پایداری اجتماعی , شاخصهای پایداری اجتماعی , پایداری اجتماعی منطقه ۷ شهرداری تهران.