زینب سرزهی - کارشناس ارشد برنامه ریزی آموزشی دانشگاه شاهد تهران

این تحقیق با هدف بررسی نقش برنامه ریزی درسی در دستیابی به توسعه پایدار انجام شد. پیش فرض محقق این بود که توسعه بدون انجام برنامه ریزی دقیق در سطح کلان نظام آموزشی به منظور آموزش موثر فراگیران ممکن نیست هر چند در شرایط امروز جهانی، جدایی این دو مفهوم نیز از یکدیگر بدون معناست. از آنجایی که آموزش و پرورش با قشر عظیمی از مردم هر کشور در ارتباط است، مناسب است که آموزش در راستای اهداف کلان کشور باشد. منابع انسانی پایه اصلی ثروت ملت ها است که به عنوان با ارزش ترین سرمایه هر کشور و محور توسعه به شمار می آید. بنابراین برای تحقق رشد و توسعه کشور نیاز به برنامه ریزی دقیق و استراتژیک برای این سرمایه ارزشمند وجود دارد. هاییسون در این زمینه اظهار می دارد: « منابع انسانی، پایه های اصلی ثروت ملت ها را تشکیل می دهد. سرمایه و منابع طبیعی، عوامل تبعی تولیدند. در حالی که انسان ها عوامل فعالی هستند که سرمایه ها را متراکم می سازند، از منابع طبیعی بهره برداری می کنند، سازمان های اجتماعی ، اقتصادی و اجتماعی را متراکم می سازند و توسعه ملی را به جلو می برند. به وضوح کشوری که نتواند مهارت ها و دانش مردمش را توسعه دهد و از آن در اقتصاد ملی به نحو موثری بهره برداری نماید، قادر نخواهد بود هیچ چیز دیگری را توسعه بخشد». در این مقاله از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده و به شیوه تحلیلی اسنادی صورت گرفته است. نتیجه این پژوهشحاکی از آن است که برای رسیدن به توسعه پایدار، نظام آموزشی یکی ازعناصری است که می تواند راه رسیدن به توسعه را هموار سازد . بنابراین، ضرورت توجه به توسعه پایدار در برنامه درسی تمام مقاطع تحصیلی به منظور رشد و پیشرفت هرچه بیشتر اقتصاد ، فرهنگی، آموزش و ... کشور باید بطور جدی مدنظر باشد.

توسعه، توسعه پایدار، برنامه ریزی، برنامه درسی، آموزش، نظام آموزشی