تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیک بر ناگویی عاطفی زنان مطلقه شهر نجف آباد

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیک بر ناگویی عاطفی زنان مطلقه شهر نجف آباد بود. روش پژوهش حاضر، آزمایشی همراه با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه می باشد. جامعه آماری پژوهش، تمامی زنان مطلقه شهر نجف آباد بودند که به شورای حل اختلاف این شهر در بهار سال ۱۳۹۹ مراجعه نمودند. از این جامعه، به روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۴۰ نفر انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس ناگویی عاطفی تورنتو (۲۰۰۶) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج کاهش معنیداری در نمرات خرده مقیاس های ناگویی عاطفی (دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر عینی) آزمودنیهای گروه آزمایش نسبت به گروه گواه نشان داد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک میتواند به کاهش نمرات ناگویی عاطفی زنان مطلقه بیانجامد. بنابراین، میتوان از رفتاردرمانی دیالکتیک جهت کمک به زنان مطلقه در جهت بهبود سلامت روان آنها استفاده نمود.

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیک , ناگویی عاطفی , زنان مطلقه