پیش بینی خودکنترلی بیماران مبتلا به ام اس براساس سرشت و منش و گرایش به قدرت با نقش میانجی استقامت و پایداری

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان تاثیرپذیری خودکنترلی بیماران مبتلا به اماس از سرشت و منش و گرایش به قدرت بامیانجی گری متغیر استقامت و پایداری انجام شد که از نوع مطالعات توصیفی بود و به روش همبستگی از نوع مدل پیش بینی انجام گرفت وجامعه آماری آن را مبتلایان به ا ماس مراجعه کننده به مراکز توانبخشی و انجمن بیماران ا ماس شهرستان ساوه تشکیل دادند. با روش نمونه گیری هدفمند و داوطلبانه ۲۰۰ نفر به عنوان نمونه وارد پژوهش شدند. ابزار پژوهش ، پرسشنامه های خودکنترلی تانجی ۲۰۰۴ ،سرشت و منش کلونینجر ۱۹۹۴ ، گرایش به انواع قدرت و استقامت و پایداری داکورث ۲۰۰۹ بود. داده ها با استفاده از آزمون آماری رگرسیون چندمتغیره با نرم افزار SPSS و LISREL مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که رابطه بین گرایش به قدرت و اثر آن بر خودکنترلی به طور مستقیم و باواسطه متغیر استقامت و پایداری معنیدار است و اثرمتغیر سرشت به واسطه متغیر میانجی استقامت و پایداری بر خودکنترلی بیماران مبتلا به ام اس، معنیدار است .

Keywords:

بیماری ام اس , خودکنترلی , سرشت و منش , گرایش به قدرت , استقامت و پایداری.