ارزیابی کیفی تناسب اراضی دشت نیشابور برای زراعت آبی ذرت دانه ای و گندم

امروزه سنجش تناسب اراضی برای کشت محصولات زراعی و مرتعی با توجه به استعداد اراضی و خصوصیات اب وهوایی منطقه، بعنوان یکی از راههای رسیدن به کشاورزی پایدار مطرح می باشد. در این میان استفاده از روش های پارامتریک برای ارزیابی کیفی تناسب اراضی روشی مفید برای تشخیص توان و قابلیت اراضی در تولید بهینه محصولات کشاورزی است. با استفاده از چنین روش هایی می توان به پایدار سازی توسعه کشاورزی و الگوهای کشت در کشور امیدوار بود و علاوه بر حفظ توان های بالقوه خاک، بازده اقتصادی مناسبی نیز از فعالیت های انجام شده را انتظار داشت. در تحقیق حاضر با استناد به روش ارزیابی تناسب اراضی فائو و چارچوب ارائه شده توسط سایس در سال 1991 ، توان سرزمینی دشت نیشابور برای کشت ذرت دانه ای و گنم مورد پژوهش قرار گرفت. در نهایت کلاس تناسب سرزمین برای سری های خاک دشت نیشابور پس از تدقیق مرز توسط تصاویر ماهوراه ای در GIS و به روش پارامتریک کالوگیرو نشان داد که دامنه تغییرات درجه تناسب زمین برای محصول ذرت دانه ای در دشت نیشابور به روش کالوگیرو از 12.12 تا 39.03 و به عبارتی از کلاس تناسب زمینN2 تاS3 در نوسان بوده در حالی که برای محصول گندم این دامنه تغییرات از 24.51 تا 60.19 یعنی از کلاس های تناسب زمین2 S تا 1 N گزارش شده است.

Keywords:

ارزیابی کیفی تناسب اراضی , روش کالوگیرو , گندم آبی , ذرت دانه ای , دشت نیشابور