عبدالعظیم خروشی - استادیار گروه حقوق، دانشکده الهیات دانشگاه حکیم سبزواری

قانون حاکم بر روابط بیمه ای ایران قانون بیمه مصوب ۱۳۱۶ است. برای رفع کاستی ها و ابهام های این قانون در سال ۱۳۸۴ لایحه ای با عنوان «لایحه بیمه تجاری» از سوی دولت برای تصویب و جایگزینی قانون بیمه به مجلس شورای اسلامی تقدیم شد. اما در این لایحه و نظرات کارشناسی شده در مجلس شورای اسلامی اشاره ای به «بیمه های مصرف» نشده است و در حقیقت تفکیکی بین بیمه های مصرف و بیمه های غیرمصرف مشاهده نمی شود. از این رو بیمه گذار بیمه مصرف دارای تعهداتی یکسان با بیمه گذار بیمه های غیرمصرف بوده و ضمانت اجرای آن نیز واحد خواهد بود. امری که امروزه مورد پذیرش جامعه حقوقی نبوده و متناسب با اقتضائات اقتصادی و بیمه ای دنیا نیست. در این نوشتار ضمن توجیه لزوم شناسایی و تفکیک بیمه های مصرف از بیمه های غیرمصرف، با مطالعه تطبیقی به ارائه این نظر پرداخته شده است که در بیمه های مصرف باید تعهدی متفاوت از تعهد به افشای مقرر در بیمه های غیرمصرف مورد شناسایی قرار گیرد و ضمانت اجراهای آن نیز متناسب با ماهیت آن در نظر گرفته شود. در پایان نیز پیشنهادهایی برای اصلاح لایحه بیمه تجاری ارائه شده است.

بیمه مصرف, بیمه غیرمصرف, تعهد به افشا, تعهد به مراقبت معقول