زهرا جعفرزاده آبکنار - رشته مدیریت دولتی_ گرایش رفتار سازمانی_ دانشگاه پیام نور مرکز رشت

فساد اداری از جمله پدیده های سازمانی است که روند توسعه کشورها را به طور چشمگیر با مشکل روبرو می سازد و در خصوصفساد اداری اصولا تعریف قابل قبول همگانی وجود ندارد و معمولا به گونه های متفاوتی با موضوع فساد اداری برخورد می شود،برخی فساد اداری را سوء استفاده از موقعیت و جایگاه اداری برای مقاصد مشخصی دانسته اند، گروه دیگری رشوه گیری و پنهانکاری را فساد نامگذاری کرده اند و عده ای نیز هزگونه ارتباط و در و بدل کردن منابع و امکانات برای انجام امور غیرقابنونی را درسازمان ها فساد ادرای تعریف کرده اند. اما آنچه در تمامی این تعاریف مشترک است نوعی هنجار شکنی و تخطی از هنجارهایاخلاقی و قانونی در عملکرد اداری و سازمانی است و از این روست که فساد اداری و تعریف آن تابعی از هنجارهای مورد قبول در هرجامعه و فرهنگ می شود. در زمینه مبارزه با فساد اداری، صاحب نظران سازمانی معتقد به رویکردهایی هستند هکآن بیشتر برپیشگری از بروز چنین پدیده ای باشد، تا اینکه بخواهد ازطریق اعمال مجازات بر کارکنان خاطی با چنین پدیده گسترده ای مبارزهکند. رویکرد اساسی که این مقاله برآن تاکید دارد. این است که به جای اتکا بر رویه هایی که مبتنی بر تنبیه بعد از ارتکاب فساداست، ایجاد و راه اندازی یک سیستم پیشگیری از فساد که هسته مرکزی آن فرهنگ جامعه و فرهنگ سازمانی، امری ضروریاست. این رویکرد اقداماتی همچون هویت بخشی به کارکنان، تثبیت سیستم اجتماعی، ایجاد تعهد درونی در کارکنان، تثبیت شیوههای انگیزشی و ارایه الگوهای مناسب رفتاری که از مهمترین کارکاردهای فرهنگ سازمانی هستند را به منظور ایجاد فضایی کهنهی کننده فساد اداری است، مورد تاکید قرار می دهد.

فساد اداری، سلامت اداری، بهبود ساختار و تشکیلات