بررسی رابطه ی مولفه های کنارآمدن در تعاملات در دو دوره ی کودکی و زندگی مشترک درزنان عادی و در معرض طلاق شهر تهران

پژوهش حاضر با موضوع بررسی رابطه مولفه های کنار آمدن در تعاملات در دو دوره ی کودکی و زندگی مشترک در زنان عادی و در معرض طلاق شهر تهران انجام شده است.اهداف مورد نظر در این پژوهش تعیین چگونگی ارتباط مولفه های کنار آمدن در دو دوره ی کودکی و زندگی مشترک با تصمیم طلاق ومقایسه ی مولفه های کنار آمدن در دو دوره ی کودکی و زندگی مشترک در بین زنان عادی و درمعرض طلاق است . روش پژوهش حاضر کیفی است و برای رسیدن به این هدف از روش مصاحبه استفاده شده است سوالات مصاحبه با توجه پرسشنامه های موجود در زمینه ی کنار آمدن و تایید ۴ استاد صاحب نظر در این زمینه تهیه شده است و بعد محقق برای جمع آوری داده ها از نمونه مورد نظر که تعداد ۲۰ نفر از زنان مراجعه کننده به دادگاه خانواده ی شماره ی ۲ بودندمصاحبه کرده است . زنان عادی هم شا مل ۲۰ زن متاهل بودند که بوسیله ی زنان مراجعه کننده به دادگاه معرفی شدند .بعد ازانجام مصاحبه و جمع آوری داده ها تمامی مصاحبه ها با روش تحلیل محتوی تحلیل شدند.نتایج ۲ پژوهش نشان می دهد در زنان عادی بیشترین فراوانی مربوط به سبک کارآمدو تاکید بر حل مسئله در دوران کودکی و نیز دوران زندگی مشترک بوده است در حالیکه در زنان در معرض طلاق بیشترین فراوانی در دوره ی کودکی مربوط به سبک ناکارامد و تخلیه هیجان و بعد نادیده گرفتن مشکل بوده است و این مولفه ها به همین صورت در زندگی مشترک نیز تکرار شده است .

Keywords:

کنارامدن , دوران کودکی , دوران زندگی مشترک , سبک کارآمد , سبک ناکارامد