محدثه رضوان پناه - کارشناس ارشد حقوق تجارت الکترونیک
آرش انصاری - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی واحد تهران جنوب

امروزه شاهد آن هستیم که تعداد فروشگاه های اینترنتی که یک کسب و کار الکترونیکی رسمی برای خود دست و پا کرده اند در مقایسه با گذشته بسیار بیشتر شده است . توسعه چشمگیر اینترنت به واسطه رشد فناوری، زندگی اجتماعی و کسب وکارجامعه را تحت تاثیرقرار داده است . اعتماد مشتری به عنوان عامل اصلی موفقیت تجارت الکترونیک در نظر گرفته شده است . امروزه با توجه به مشکلات سیاسی و بین المللی کشور، تجارت خارجی برای شرکت های ایرانی دارای ریسک بسیار بالایی می باشد. از سال ۱۳۸۹ که تحریم های پولی و بانکی علیه ایران به شدت افزایش یافت، شیوه تجارت خارجی برای شرکت های ایرانی به جای قراردادهای اسناد اعتباری مدت دار به سمت معاملات نقدی سوق پیدا کرده است. اما در این نوع قراردادهای نقدی که نقش واسطه ای بانک ها کمرنگ می شود، چگونه می توان به طرف مقابل اعتماد کرد؟ در این شرایط فرایند اعتماد سازی در روابط تجاری نمود بیشتری پیدا می کند . ازآنجاکه خریداران و فروشندگان از کشورهای مختلف جهان به وسیله فناوری های ارتباطی تجارت الکترونیک با یکدیگر مرتبط می ظشوند، لزوم توجه به مسائل اخلاقی، فرهنگی و اعتمادی بیشتر می شود . اعتماد مشتریان به فروشنده، و فضای مجازی که دراختیار دو طرف معامله کننده قرار می گیرد، از برگ خریده ای اصلی و غیرقابل چشم پوشی در تجارت الکترونیک می باشد . اعتماد یکی از زمینه های اصلی توسعه تجارت الکترونیک است . استفاده از نماد الکترونیک، تشریح استراتژی های سازمان برای مشتریان، مدیریت ارتباط با مشتریان در ایجاد اعتماد و گسترش تجارت الکترونیک موثراست.لذا با توجه به موارد بیان شده در پژوهش حاضر در پی پاسخ به این سوال اصلی می باشیم که مهم ترین مکانیزم کسب اعتماد در قراردادهای الکترونیکی در نظام حقوقی ایران چیست؟

مکانیزم حقوقی اعتماد سازی،تجارت الکترونیک،مشتری،کسب و کار مجازی،قراردادهای الکترونیک