عبداله نیک سیرت - استادیار گروه فلسفه، دانشکده الهیات، دانشگاه شهید چمران اهواز

در این مقاله تلاش شده است تا نگاهی تامل برانگیز به حکمت یا راز «مرگ » کرده و نسبتآن با حیات بشر بررسی گردد. به بیان دیگر، به برخی از حکم و اسرار مرگ و نیز ارتباط آن بازندگی پرداخته شود.سوال اصلی این است که آیا اساسا مرگ در نقطه مقابل زندگی است؟ باید گفت که مرگبه معنای انتقال است، نه نیستی و در نتیجه همانند خود زندگی، یک واقعیت مخلوق و از اموروجودی است نه عدمی؛ بنابراین انکار، تجاهل، ا کراه و گریز از آن به عنوان یک واقعیت محتومو گریزناپذیر نادرست است؛ زیرا مرگ و حیات بسان دو روی سک هاند که بدون فهم و تبییندقیق یکی، فهم و تفسیر دیگری نیز مشکل و ناقص است. مرگ دارای ویژگی های مهمی استکه اولا همه به وقوع آن اذعان و اعتقاد دارند، ثانیا شخصی و مشارکت ناپذیر است و ثالثا اینکراز آمیز و نا گهانی است. البته مرگ اوصاف دیگری نیز دارد؛ مثل این که تکرارپذیر و تجربه پذیرنیست و موضع علم در برابر آن برای همیشه لاادری است. هم چنین، نقطه عطفی در زندگی هرکسی است؛ به نحوی که حیات آدمی را به قبل و بعد خویش و به بیان دیگر، به حیات دنیویو حیات اخروی تقسیم می نماید.آن چه می توان گفت این است که مرگ به معنای نیستی و نابودی نیست، اما عده ای باغفلت و جمعی به دلیل پرونده سیاه خویش، بیهوده از مرگ می ترسند و می گریزند! در حالیکه بهترین راه حل برای آن، تقوا و عمل به وظایف خویش است.

حکمت، زندگی، مرگ، دین