محمدجعفر پروین - دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی گرایش غنایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یاسوج
علی چوبینه - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران
علی ابوعلی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران

شاهنامه فردوسی، به عنوان یگانه سند ملی ایران، آینه ی تمام نمای فرهنگ و آداب و رسوم واساطیر این سرزمین در دوران گذشته است. در این اثر ارزشمند بسیاری از آداب و رسوم و سننایرانی، در موارد گوناگون به قلم درامده و نشانی از تاریخ تمدن و اخلاق و فرهنگ ملت ما راتشکیل می دهد. شاهنامه چون آسمانی پرستاره، آکنده ازموضوعات درخشنده وتابان است، یکیاز این موضوعات مقوله ی ارمغان می باشد. گاه این ارمغان از طرف شخصی است که در مرتبه ایپایین قرار دارد، و همین مورد گاه فقط از روی احترام و دوستی و گاه از روی ترس و برای بدستآوردن دل ارمغان گیرنده می باشد. در بعضی موارد ارمغان از طرف شخصی است که در مرتبه ایبالاتر قرار دارد و برای تشکر از مورد است. گاه این ارمغان، می تواند، به عنوان رها ورسفر تلقیشود که این هم می تواند از طرف مقام بالاتر به فررد زیردست و هم از طرف زیردست به مقامبالاتر باشد.

ارمغان، فردوسی، شاهنامه، آداب و رسوم