سهراب سعیدی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دبیر آموزش و پرورش میناب

شیوع گسترده ویروس منحوس کرونا در ایران و جهان سبب همدلی و هم نوع دوستی در بینشاعران، هنرمندان و نویسندگان و دیگر اقشار مسئولیت پذیر شده است، همدلی و تلاش برایکمک از هر راهی که مردم را در ادامه خانه نشینی به عنوان مهمترین راه مقابله با شیوع ویروسیاری کند؛ در این راستا بسیاری از شاعران، با استفاده از زبان تاثیر گزار شعر سعی بر آن داشتنه اندتا از زبان پر نفوذ شعر جهت تشویق مردم به خانه نشینی و همین طور تقدیر از زحمت کشان عرصهکرونا و عوامل درمان و دیگر موضوعات مرتبط استفاده نمایند، در واقع شعرهایی که در دورانکرونایی سروده می شوند و همین اسناد مهمی در بررسی وضعیت اجتماعی این دوران در زمانآینده است که البته این اشعار گاه به زبان جد و گاه به زبان طنز، در قالب های؛ رباعی، دوبیتی،غزل، قصیده، مثنوی، مستزاد، سه گانی، نیمایی و سپید جلوه گر شده است؛ این مقاله با روشتحلیل محتوا و با استفاده از ابزار اینترنت اشعار سروده شده در مورد بیماری کوید ۱۹- که در حالحاضر یکی از اصلی ترین مسئله و مشکل مردم ایران و جهان است- را بررسی می کند و نتیجهمی گیرد که شاعران زیادی پس از شیوع کرونا، مردم را ترغیب به خانه نشینی و خود قرنطینه گیجهت ماقبله با زنجیره شیوع منحوس ویروس کرونا کرده اند که تا حدودی نسبت به این امر موفق بوده اند.

کرونا، شعر و شاعران معاصر ایران، اجتماع و مردم، بیماری واگیر دار، عوامل درمان