امید روستا - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی پیام نور تهران جنوب

محمد مسعود، معروف به م. دهاتی، از نویسندگان دوره پهلوی اول است. وی با داشتن زبانی تند و آتشین، مایه رسواییحکومت پهلوی میشد و همواره با احساسات میهن پرستانه و قدرت بیان خود، مفاهیم و مضامین والای انسانی را در آثارخود به نمایش می گذاشت. نثر داستانی وی، نمونه ارزشمندی از ادبیات پایداری است به طوری که وی چنان درد و رنجمردم مظلوم را درک می کرد که همیشه نگران سرنوشت این کشور و مردم آن بود. قلب وی برای درک آیندهای روشنبرای این سرزمین می تپید. وقتی ظلم و ستم دستگاه حکومتی را بر مردم بیچاره مشاهده می کرد، استبداد خارجی برایشسهل می شد. بنابراین، تنها تسکین دهنده قلب وی، کوشش فراوان در رسوایی سران دولتی است. در این راه دست بهتوصیفات فراوان در جهت نقد اوضاع میزند. چشمان بیدار وی چنان سرمه کشیده است که اغلب رذالت کاری های حاکم برجامعه را بر سر دار نموداری قرار می دهد و همگان را به مبارزه و پایداری در برابر ظلم و ستم فرا می خواند. این پژوهش براساس روش کتابخانه ای و سندکاوی، در جهت بیان جلوه های پایداری در آثار محمد مسعود است و نشان داده است کهداشتن روحیه جسارت و آزادگی، احساس حب وطن، داشتن امید به آینده، دعوت به برپایی انقلاب، بیزاری از دستگاهدولتی، نقد اوضاع ایران، ترسیم چهره بیدادگری و ... از مهمترین جلوه های پایداری در نثر داستانی محمد مسعود است.

محمد مسعود، نثر داستانی، ادبیات پایداری، دوره پهلوی، اوضاع ایران