امروزه دانشگاه ها و نهادهای آموزش عالی نقش مهمی در آموزش نسل های آینده و نیروی متخصص مورد نیاز جامعه ایفا میکنند، به گونه ای که بین توسعه یافتگی جامعه و آموزش عالی ارتباط تنگاتنگی وجود دارد. به بیان دیگر عوامل متعددی می تواندبر پیشرفت یک کشور اثر بگذارد که یکی از مهمترین آنها نقشی است که دانشگاه ها ایفاء می کند. عدم توجه به امر آموزش وکیفیت تدریس در دانشگاه ها و عدم همراهی فناوری در امر آموزش باعث می شود که در جامعه نیروهای انسانی با علم ولی بدونعمل داشته باشیم که در نتیجه این عامل باعث افزایش روز افزون نیروی بیکار تحصیل کرده در جامعه می شوند که باعث کاهشانگیزه، اعتماد به نفس و افزایش فشار روحی و روانی در بعد فردی وکاهش رشد علمی و تولیدات و خلق نوآوری در بعد کلان می شوند و کم کاری وکاهش در دو بعد فردی و کلان باعث عدم تحقق برنامه توسعه ششم و هفتم و چشم انداز جمهوری اسلامیایران در افق ۱۴۰۴ می باشد. با توجه به اهمیت دانشجویان و نقش دانشگاه به عنوان پل ارتباطی میان دانشگاه و بازار کار، استفادهاز این شیوه ضمن افزایش انگیزه و مشارکت گروهی در فعالیت ها باعث می شود دانشجویان هم از لحاظ علمی و هم عملی (استفادهاز گزارش جلسات و پژوهش های سازمان ها) رشد نموده و علم آموزی، روحیه کار تیمی و روابط گروهی افزایش یابد. همچنین با این شیوه دانشجویان برای ورود به سازمان ها آماده شده و دیدگاه واقعی تر نسبت به سازمان پیدا می کنند و می تواند یک مزیترقابتی موثر برای رشد سریع سازمان ها شود و علاوه برآن میزان هزینه های آموزش کارکنان سازمان را کاهش دهد. ضمنا باعث پاسخگو بودن به مردم و مدیران در مقابل فعالیت ها انجام شده توسط کارکنان می شود.