بهسا آرین بد - کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقه ای، گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
رضا احمدیان - استادیار، گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، مدعو واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
بهار آرین بد - دکتری تخصصی شهرسازی، گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

امروزه تقویت و توسعه شهرهای کوچک به عنوان راهبردی موثر در برابر عدم تعادل منطقه ای مطرح میشود و مشکلات شهرهای بزرگ نظیر تمرکز جمعیت، فعالیت و خدمات را کاهش می دهد. در ایران نیز بخش عمده ایاز جمعیت، فعالیت و خدمات در شهرهای بزرگ متمرکز شده اند و عدم توازن و تعادل را در منطقه و یا سطح کشوربه وجود آورده اند. استان بوشهر نیز مانند سایر نقاط کشور با نابرابری و عدم تعادل در توزیع بهینه خدمات و امکاناتروبرو است و بخش اعظم جمعیت و امکانات در شهر بوشهر (مرکز سیاسی- اداری استان) قرار دارد و سایر شهرهافاقد امکانات و خدمات متناسب با جمعیت می باشند. این امر سبب مهاجرت های گسترده به سوی شهرهای بزرگاستان و یا کلانشهر های کشور می گردد و نظم سلسله مراتبی نظام سکونتگاهی منطقه و یا کشور را بر هم می زند.پژوهش حاضر بر آن است تا نقش بندر دیلم، یکی از شهرهای کوچک استان بوشهر، را در تعادل بخشی به شمالاستان با استفاده از مدل ضریب کشش پذیری و روش تحلیل شبکه اجتماعی بررسی نماید.نتایج پژوهش حاکی از آن است که جمعیت پذیری بندر دیلم در دهه اخیر (۱۳۸۵-۱۳۹۵) کاهش یافته است و اینشهر از میان جریان های عملکردی مورد بررسی، تنها در زمینه های صنعتی و صیادی می تواند به سکونتگاه هایپیرامونی خدمات رسانی کند و در این زمینه ها وابستگی به سایر سکونتگاه ها ندارد. ولی برای دریافت خدمات برتردر سایر زمینه های عملکردی، به بندر گناوه به عنوان شهر میانی کوچک مراجعه می کند. در مجموع بندر دیلم علیرغم قابلیت های بسیار، نقش کمی را در تعادل بخشی به شمال استان ایفا می کند. در پایان، پیشنهادهایی به منظورتقویت و بهبود نقش بندر دیلم به عنوان شهر کوچک ارائه شده است.

شهر کوچک، تعادل بخشی، بندر دیلم، ضریب کشش پذیری، تحلیل شبکه اجتماعی