دلفا مهریار

یکی از موارد جدی تهدیدکننده سلامت که در سال های اخیر با توجه به تغییرات سریع اجتماعی، از سویسازمان های بهداشتی، مجریان قانون و سیاستگذاران اجتماعی به عنوان یکی از مهمترین مشکلات موجوددر جامعه مورد توجه قرار گرفته است، شیوع رفتارهای پرخطر در میان کودکان و خصوصا کودکانبی سرپرست می باشد. هرچند که هیچ یک از اقشار جامعه از عواقب رفتارهای تهدیدکننده سلامت در اماننیستند اما بعضی از گروه های اجتماعی از جمله کودکان در معرض خطر بیشتری قرار دارند. رفتارهایپرخطر به هر واکنش یا رفتاری دلالت دارد که بالقوه می تواند ابعاد سلامت جسمانی، انجام تکالیف بهنجاررشدی، اجرای نقشه ای اجتماعی مورد انتظار، اکتساب مهارتهای اساسی، دستیابی به احساس کفایت،سلامت و شایستگی و آمادگی مناسب برای دوره های بعدی رشد را به خطر اندازد. هدف پژوهش حاضربررسی رابطه علی بین متغیرهایی است که بیشترین تاثیر را بر روی گرایش به رفتارهای پر خطر در بینکودکان بی سرپرست در سطح شهر اصفهان داشته که از بین آنها تعداد ۱۰۲ نفر به عنوان نمونه به روشدر دسترس انتخاب شدند. این پژوهش به روش تحلیل مسیر انجام شد. یافته های بدست آمده حاکی ازبرازش الگو با داده ها بود. تمامی متغیرها بجز حمایت اجتماعی بر روی گرایش به رفتارهای پرخطر اثراتمستقیم معناداری داشتند و اثرات غیر مستقیم تمامی متغیرها معنادار بدست آمد. نتایج این پژوهش نشان دادکه متغیر حمایت اجتماعی و سبک حل مساله مدار بصورت مستقیم و منفی با متغیر گرایش به رفتارهایپرخطر دارای رابطه معنادار می باشد.

آسیب شناسی بیماری روانشناختی، حمایت اجتماعی، سبک حل مسئله مدار، کودکان بی سرپرست