بررسی راهکارهای آموزشی دانش آموزان دیرآموز مقطع ابتدایی مناطق محروم

می دانیم که بعضی از کودکان سریعتر از کودکان دیگر می آموزند و نیز بعضی از آنان از دیگر همسالانشاندر یادگیری کندترند و در نتیجه در تامین نیازهای خویش و یا خواسته های دیگران از آنان دچار مشکلاتیمی شوند. دانش آموزان دیرآموز گروهی از کودکان هستند که بهره هوشی معادل ۷۰ تا ۸۵ دارند و حدود۶/۱۳ درصد کل جمعیت را تشکیل میدهند. این گروه از کودکان دارای هیچ گونه علامت جسمی یا ظاهری مشخصی نیستند و به جز در امور تحصیلی و فعالیت های پیچیده ذهنی که ممکن است با شکستمواجه شوند در سایر امور زندگی می توانند مستقل عمل کرده و موفق شوند. هدف این پژوهش آن است تااز طریق شیوه های مناسب یاددهی و یادگیری مناسب و هدفمند به معلمان کمک کند تا فرایند یادگیریدانش آموزان دیرآموز را تسهیل کنند و ظرفیت یادگیری آنها ارتقاء بخشند. دانش آموزان دیرآموز دارایمحدودیت های یادگیری یا محرومیت های محیطی هستند که اثر خود را بر روی پیشرفت تحصیلی آنهامی گذارد. این دانش آموزان پس از شکست های پیاپی تحصیلی که با آن مواجه می شوند در نهایت مجبوربه ترک تحصیل از مدرسه عادی میشوند. با اجرای برنامه تلفیق دانش آموزان دیرآموز، نه تنها مخاطبیناصلی (دانش آموزان) بلکه دانش آموزان (عادی) دیگر و معلمان مدارس عادی از اثرات مثبت آن بهره مندخواهند شد. اثراتی که به شکل بالاتر رفتن قابلیت های آموزشی معلمان، غنیتر شدن محتوای مواردآموزشی، گسترش قابلیت های انسانی همکلاسی ها و در نهایت بالارفتن احساس مسئولیت جامعه در جهتپذیرش گروه های متفاوت افراد نمود می یابند.

Keywords:

دانش آموزان دیرآموز , ظرفیت یادگیری , قابلیت آموزشی معلمان , مقطع ابتدایی