راضیه سادات آقاعمو - کارشناس ارشد شهرسازی، دانشگاه هنر تهران
سیدمجتبی قاضی میرسعید - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه سمنان، دانشکده هنر

امروز، بیش از نیمی از جمعیت جهان، در شهرها زندگی میکنند. شهرها با تراکم بالای جمعیتی، بهطور طبیعی مناطقی فشرده از فعالیت هستند که منابع، کالا، خدمات، سرمایه های مالی و انسانی را در خود جای داده اند. اهمیت موضوع انتشار آلاینده ها در شهرها بر همگان آشکار است و از حیث تامین سلامت عمومی جامعه، دغدغه کنونی غالب کشورها میباشد؛ به طوری که مکانهای شهری درصد قابل توجهی از انرژیهای تولیدشده را مصرف میکنند و همزمان با آن بیش از ۷۰ درصد گازهای گلخانه ای که غالب آنها به صورت دی اکسید کربن میباشند را منتشر می نمایند. در این میان، پژوهشها نشان میدهند که در دو دهه گذشته، جمعیت و رشد اقتصادی عمدتا از نیروهای محرک در افزایش انتشار گاز دی اکسید کربن بوده اند. به منظور مقابله با مشکلات ناشی از این امر، در دهه اخیر، مفهوم شهر کم کربن در پژوهشهای علمی مرتبط با محیط زیست، شکل گرفته است. شهر کم کربن چارچوبی برای پایداری است که گسترش نظری و عملی مفاهیم توسعه پایدار بر اساس تحقق آن، امکان پذیر میگردد. بر این مبنا هدف از پژوهش حاضر بررسی مفهوم شهر کربن و شاخص های مرتبط با آن و نیز مروری بر تجربیات شکل گرفته در شهرهای مختلف میباشد. نتایج حاصل از پژوهش نشان میدهد که مفهوم شهرهای کم کربن غالبااز سوی کشورهای توسعهیافته موردتوجه قرارگرفته است و کشورهای درحال توسعه و جهان سوم در این زمینه تلاشهای عملی قابل توجهی نداشته اند.

شهر کم کربن، توسعه پایدار، برنامه ریزی، تجربیات جهانی