هادی گودرزی - دانش آموخته کارشناسی ارشد رشته مدیریت

بیش از یک دهه است که TQM ، به صورت نهضتی اجتماعی درآمده است و از صنعت، که مبدا اصلی آن می باشد، به سایر سازمان ها، مانند سازمان های بهداشتی،غیرانتفاعی و موسسات آموزشی رسوخ کرده است. مباحث مربوط به TQM ، به طورروزافزون در رسانه ها، طرح های اصلاحی مشاوران و آموزش دهندگان و اخیرا در ادبیات دانشگاهی گسترش یافته است. برای پیشبرد این فلسفه، موسسات ویژه ای ایجاد شده است و نظریه TQM در مجامع مدیریت، توسعه و گسترش یافته واکنون که دوران بلوغ آن می باشد، به صورت موضوعی بحث برانگیز درآمده است. به گونه ای که نویسندگان درباره اهمیت و تاثیر آن، بحث و اظهارنظر کرده اند. برخی از نویسندگان معتقدند TQM ، بینشی منحصر به فرد برای افزایش اثربخشی سازمانی است؛ بینشی که پایگاه نظری محکمی دارد و در عین حال، راهبردی برای بهبود عملکرد سازمانی است و افراد و سازمان ها را در کارهاهدایت می کند . اماپاره ای از تحقیقات اخیر نشان می دهد که به منظور دستیابی به اهداف بنیادی TQM ، مدیریت باید استراتژی های خاصی مانند BSC را در کنار TQM اتخاذ کندتا راه برای بهبود مستمر شرکت هموار شود.

مدیریت کیفیت جامع؛ ارزیابی عملکرد؛ ارزیابی متوازن؛ بهبود مستمر