بررسی رابطه بین گزارشگری افشای عملکرد زیست محیطی، اجتماعی و مالکیت نهادی با نقش میانجی عملکرد مالی

تقاضای روزافزون ذینفعان از شرکت ها برای پذیرش مسئولیت اجتماعی، شرکت ها را به درگیر شدن در مسئولیت زیست محیطی و اجتماعی تشویق کرده است. منظور از مسئولیت های اجتماعی سازمان، پیوستگی و اتخاذ میان فعالیت ها و ارزش های سازمان به گونه ای است که منافع تمام ذینفعان، شامل سهامداران، مشتریان، کارکنان، سرمایه گذاران و عموم جامعه، در سیاست و عملکرد سازمان منعکس شود. یک دیدگاه متفاوت که کمتر موردتوجه قرارگرفته، وجود یک رابطه با سایر متغیرهای مالی همانند متغیر عملکرد مالی به عنوان یک متغیر میانجی است. از این رو، هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش عملکرد مالی به عنوان یک میانجی گر بر رابطه بین گزارشگری مسئولیت اجتماعی و سهامداران نهادی در شرکت های پذیرفته شده بورس اوراق بهادار تهران است. برای اندازه گیری سطح افشای اطلاعات زیست محیطی و اجتماعی از روش تحلیل محتوا استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش را شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران شکل داده است و شامل ۱۲۶ شرکت فعال در صنایع مختلف طی سال های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۸ است. برای آزمون فرضیه های پژوهش از روش رگرسیون چندگانه استفاده شده است. یافته های پژوهش بیانگر رابطه منفی معناداری بین افشای گزارشگری زیست محیطی، اجتماعی با سهامداران نهادی است. بدین معنی که مسئولیت اجتماعی از طریق بهبود عملکرد مالی باعث جذب سهامداران نهادی می گردد، چراکه در صورت عدم بهبود عملکرد مالی باعث ایجاد هزینه برای شرکت شده و اثرات منفی بر سهامداران نهادی دارد. از سویی دیگر، نتایج نشان می دهد که متغیر عملکرد مالی به عنوان یک متغیر میانجیگر بر رابطه بین گزارشگری مسئولیت اجتماعی و مالکیت نهادی رابطه مثبت معناداری وجود دارد.

Keywords:

مسئولیت اجتماعی , سهامداران نهادی , عملکرد مالی , مسئولیت اجتماعی جامعه