ارتباط بین حس خوشبختی زوجین با تمایزیافتگی خود و روابط موضوعی اولیه با نقش میانجی رضایت زناشویی مذهبی

هدف: هدف این پژوهش تعیین نقش میانجی رضایت زناشویی مذهبی در ارتباط بین حس خوشبختی زوجین با تمایزیافتگی خود و روابط موضوعی اولیه بود. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی با رویکرد مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش زوج‎های شهر تهران در سال ۱۳۹۹ بودند که ۱۰ سال  از زندگی مشترک آن ها گذشته بود که ۳۰۰ نفر به روش نمونه‎گیری در دسترس انتخاب و وارد پژوهش شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های تمایزیافتگی اسکورون (۱۹۹۸)، کیفیت روابط موضوعی بل (۱۹۹۵)، احساس خوشبختی لنتز (۲۰۱۰)، رضایت زناشویی مذهبی رضاپور میرصالح (۱۳۹۳) استفاده شد؛ به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از مدل معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمام شاخص­های برازش مدل با داده­ها از مقادیر قابل قبولی برخوردار هستند (۰۱/۰=P)؛ یافته‎های پژوهش نشان داد که اثر غیرمستقیم تمایزیافتگی خود و کیفیت روابط موضوعی با احساس خوشبختی با میانجی گری رضایت زناشویی مذهبی در حد پایین فاصله اطمینان ۱۱/۰ و حد بالای آن ۲۶/۰ در سطح (۰۱/۰=P) معنی‎دار بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش مشاوران و روانشناسان فعال در زمینه زناشویی می‎توانند در راستای بهبود و غنی­سازی فرایند آموزش و ارتقای سلامت روان در سطح خانوادهها از یافته‎های این پژوهش بهره مند شوند.

Keywords:

تمایزیافتگی , کیفیت روابط موضوعی , احساس خوشبختی , رضایت زناشویی مذهبی