خودپنداره و تنظیم فاصله بینافردی در روابط نزدیک: مطالعه ای با آزمون فاصله بینافردی مطبوع

هدف: تنظیم فاصله بینافردی در برهم­ کنش ­های اجتماعی یک مولفه اساسی در کیفیت روابط نزدیک انسان­ ها است. این فاصله در وضعیت­ های روان­ شناختی و افراد مختلف به شیوه­ های متفاوتی تنظیم می­ گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی فاصله بینافردی مطبوع در افراد واجد خودپنداره مثبت و منفی بود. روش: در این مطالعه ۴۷ دانشجوی واجد خودپنداره مثبت با ۴۷ دانشجوی واجد خودپنداره منفی در انتخاب فاصله بینافردی مطبوع هنگام مواجهه با شخصیت­ های مادر، شریک عاطفی، دوست صمیمی، تصویر خود در کودکی، تصویر خود در زمان حال، فروشنده، و دزد مورد مقایسه قرار گرفتند. کلیه شرکت­ کنندگان به نسخه اصلاح ­شده و کامپیوتری آزمون فاصله بینافردی مطبوع در دو حالت منفعل (وقتی دیگران به آن­ها نزدیک می ­شوند) و فعال (وقتی خودشان به دیگری نزدیک می­ شوند) پاسخ دادند. یافته­ ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه­ های مکرر نشان داد که گروه واجد خودپنداره منفی به­طور معناداری فاصله بینافردی بزرگ­تری را در قیاس با گروه واجد خودپنداره مثبت حین مواجهه با تمامی شخصیت ­ها (به­جز فروشنده و دزد) انتخاب کردند. نتیجه­ گیری: نتایج این مطالعه ضمن تاکید بر نقش از خودبیگانگی در تنظیم فاصله بینافردی با دیگران، در چهارچوب نظریه­ های روابط موضوعی و دلبستگی مورد بحث قرار گرفت.

Keywords:

خود , خودپنداره , دیگری مهم , روابط نزدیک , فاصله بینافردی