بهزاد اتونی - استادیار زبان و ادبیات فارسی- عضو هیات علمی دانشگاه آیت الله بروجردی(ره)
بهناز اتونی - دانش آموخته دکترای فلسفه هنر – دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

یکی از مهمترین موضوعاتی که قرنهاست فکر و ذهن فیلسوفان و اندیشمندان جهان را به خود مشغول کرده، موضوع « زیبایی» و معیارهای سنجش آن است. برخی، زیبایی را وابسته به عین و ذات موضوع میدانند و برخی نیز، آن را به ذهن و اندیشه ی مدرک. عرفا، با توجه به جهان بینی مخصوص به خود، که مبتنی بر عشق است، معنی و مفهوم زیبایی را در ارتباط با زیبای مطلق، یعنی خدا، میدانند، و مرکز آن را ذات باری قلمداد میکنند که به واسطه ی فیضان، به جمیع کائنات سریان یافته است. مولاناجلال الدین، که یکی از بزرگترین عرفای جهان اسلام است، اهمیت خاص و ویژه ای به زیبایی و عشق می دهد،و در مثنوی خود، بارها و بارها، از آن یاد میکند و سخن می گوید. بدین روی، نویسندگان این جستار پس از ذکر مقدمه ای کوتاه درباره ی زیبایی، سعی بر آن دارند تا موضوع زیبایی و عشق را ، از زیبایی های مجازی گرفته تا زیبایی های حقیقی، در مثنوی برکاوند و بررسند.

مولانا؛ زیبایی مجازی؛ زیبایی حقیقی، عشق