مروری بر اسم مصدر، حاصل مصدر و پسوندهای اسم مصدر در فارسی میانه
Publish place: Ninth National Conference on Literary Text Studies
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 546
This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MATNPAGOOHI09_108
تاریخ نمایه سازی: 28 تیر 1400
Abstract:
اسم مصدر و حاصل مصدر نوعی خاص از اسم در زبان فارسی است. و از جمله موضوعاتی است که باید بیشتر درباره آن تحقیق کرد. در دستورهای سنتی زبان فارسی اختلاف نظرهای گوناگونی در مورد مصدر وجود دارد. اسم مصدر دارای دو منشآ اسمی و فعلی است که ساختمان هر کدام ار آنها با هم متفاوت است. اسم مصدر علاوه بر مفهوم مصدری آن، کارکرد فعلی نیز دارد، که برخی از دستورنویسان و زبانشناسان مصدر را متعلق به اسم و برخی دیگر متعلق به فعل میدانند، به همین دلیل برخی از زبانشناسان اسم مصدر را بعنوان اسم فعل میخوانند. ویژگی فعلی بودن مصدر این را نشان میدهد که قابلیت مجهول بودن، سببی شدن را نیزدارد. سیر تحول زبانی و تاریخی از فارسی باستان به فارسی میانه هم نیز رسیده است، که این سیر تحول شامل مصدر هم شده است. مقاله حاضر درباره اسم مصدر و حاصل مصدر در فارسی میانه پرداخته می شود.
Keywords:
Authors
سمیرا نرماشیری
دانشجوی کارشناسی ارشد رشته زبانهای باستان دانشگاه ولایت