مدارای اجتماعی در جوامع چندفرهنگی: مطالعه پیمایشی اقوام شهر میاندوآب

مدارا، عنصر ضروری برای فرهنگ دموکراتیک و شهروندی و مفهومی کلیدی در سیاست اجتماعی به شمار می­رود که بدون آن، زندگی جمعی در جوامع چندفرهنگی دشوار و پرهزینه خواهد بود. با نظر به بافت چندفرهنگی شهر میاندوآب (به عنوان میدان موردمطالعه) و سابقه­ مسئله ­دارشدن روابط بین فرهنگی در این شهر، در پژوهش حاضر، با الهام از سنخ­شناسی مدارای اجتماعی پیترسون کینگ به بررسی وضعیت مدارای اجتماعی پرداخته شده است. این پژوهش با روش پیمایشی و با استفاده از ابزار پرسش­نامه، روی ۳۱۳ نفر از شهروندان میاندوآب در بازه سنی ۱۸ تا ۵۰ سال با نمونه­ گیری به روش خوشه­ ای چندمرحله ای انجام شد. برمبنای یافته­ های توصیفی، مدارای اجتماعی دربین پاسخ گویان در سطح متوسط ارزیابی شد. درمیان ابعاد مدارا، بیشترین میانگین به مدارای هویتی اختصاص داشت. برمبنای نتایج تبیینی، شکل های سرمایه (اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی) با مدارای اجتماعی در ابعاد چهارگانه آن رابطه مستقیم داشتند. همچنین، با شدت یافتن جهت­ گیری قومی و دینی پاسخ گویان، مدارای اجتماعی کاهش یافت. نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره نشان داد که متغیرهای شکل های سرمایه و جهت­ گیری­های قومی و مذهبی ۳/۵۲ درصد از تغییرات مدارای اجتماعی را تبیین کردند.

Keywords:

اشکال سرمایه , جهتگیری های دینی و قومی , مدارای اجتماعی , مدارای هویتی , میاندوآب