درآمدی بر شخصیت و روش شناسی کلامی سید دلدارعلی نقوی در تبیین امامت بر اساس کتاب عماد الاسلام

یکی از وظایف مهم متکلم تبیین آموزه های دینی است. منظور از «تبیین» در علم کلام آن است که متکلم گزاره اعتقادی را به گونه ای برای مخاطبان توضیح دهد که آنان تصویر روشن و واضحی از آموزه اعتقادی در ذهن خود بیابند. سید دلدارعلی نقوی، یکی از شخصیت های بزرگ مکتب کلامی لکهنو در قرن سیزدهم هجری، در مهم ترین اثر کلامی اش با عنوان عماد الاسلام، از روش های متعددی در تبیین امامت بهره برده است. در این تحقیق با مروری بر نسخه خطی این کتاب روش هایی را که او در این مقام استفاده کرده استخراج کرده و برشمرده ایم. وی در تعریف امامت و تعریف نص جلی و خفی از روش تعریف مفردات، در مسئله وجوب امامت، عصمت، راه های تعیین امام و وجود یا فقدان نص از روش ذکر تاریخچه، در بحث حجیت اجماع و وجوب امامت از روش ذکر مبانی، در تشریح وجوب نداشتن نصب امام از جانب خداوند، معصوم نبودن امام و وجود دو امام در یک زمان از روش ذکر لوازم و پیامدها، در تبیین وجوب نصب امام بر خداوند و اینکه امام باید عالم به کل دین و افضل از مردم باشد از روش ذکر مثال و تشبیه، در تبیین امامت از روش ذکر فواید و کارکردها و در موضوعات مختلف از جمله وجوب نصب امام و امامت حضرت علی j از روش استفاده از روایات بهره برده است.

Keywords:

روش شناسی کلامی , سید دلدارعلی نقوی , عماد الاسلام , تبیین , امامت