تاثیر افشای هیجانی بر دلسوزی به خود و تنهایی عاطفی مادران دارای فرزند معلول جسمی - حرکتی شهر زابل

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر افشای هیجانی بر دلسوزی به خود و تنهایی عاطفی مادران دارای فرزند معلول جسمی -حرکتی شهر زابل میباشد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی است. طرح مورد استفاده در این تحقیق، طرح پیش آزمون وپس آزمون با گروه کنترل میباشد جامعه آماری پژوهش شامل والدین معلولین جسمی حرکتی دارای پرونده در بهزیستی شهرزابل تا سال ۱۳۹۹ به تعداد ۱۲۰۲ نفر هستند. با توجه به نمونه گیری اتفاقی ۶۰ نفر به صورت نمونه انتخاب شدند. سپس دردو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در این پژوهش ابزار گردآوری داده ها دو پرسشنامه دلسوزی به خود نف (۲۰۰۳) ومقیاس تنهایی عاطفی دی توماسو و اسپینر (۱۹۹۷) استفاده شد. ضریب پایایی پرسشنامه دلسوزی به خود ۰/۸۷ و تنهاییعاطفی ۰/۸۰ به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی با نرم افزار SPSS۲۰ استفاده شد. نتایج نشان داد که افشای هیجانی بر افزایش دلسوزی به خود و کاهش تنهایی عاطفی مادران دارای فرزند معلول جسمی - حرکتیشهر زابل تاثیر دارد.

Keywords:

افشای هیجانی , دلسوزی به خود , تنهایی عاطفی