محمدحسن حسینی بیدخیتی - دانشجوی دکتری رشته روانشناسی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه
عبداله رحیمی - کارشناس ارشد رشته روانشناسی، مربی جامعه المصطفی العالمیه قم.

از دیرباز چگونگی مواجهه افراد با مشکلات در بحران ها از موضوعات مورد علاقه روانشناسان بوده است . در این میان، معنویت دینی و مذهبی، غالبا منبع نیروی مهمی هنگام مواجهه فرد با بحران است . در این بین، از منظر اسلام، خدا، محور معنویت و دین است. این تحقیق با هدف بررسی نقش معنوی با محوری خداوند، در گرایش به دین در بحران در دوران کرونا و پایداری یا فروریزش آن گرایش در پسا بحران بر اساس آیات قرآن با روش کیفی توصیفی تحلیلی انجام پذیرفت . یافته ها حاکی از آن است که تفاوت افراد درکیفیت باورهای اعتقادیشان و میزان معنویت خداسوی آنان، در پیشا بحران، درنگرش آنان به دین در دوره بحران وهم چنین پایداری یا فروریزش آن در پسا بحران، تاثیرگذاراست. افراد قبل از مواجهه با بحران دو دسته اند، افرادی که قبل از بحران، دارای معنویت خداسو بودند، پس از مواجهه با بحران، طبق همان گرایش اولیه خود وبا تقویت بیشتر پیش خواهند رفت. اما افرادی که تا قبل از بحران، معنویتی خداسو نداشتند در مواجهه با بحران، باهدف بیرون رفت از بحران به دین و معنویت گرایش پیدا می کنند اما پس از بیرون رفت از آن، گرایش خود را نیز از دست خواهند داد. با بررسی آیات نمونه این پژوهش ۵مولفه در رویارویی افراد با بحران به دست می اید: خداسو بودن نعمت ها و بحران ها، گریز ازخدا در دوران آسایش (پیشا بحران)، گرایش به خدا در دوران بحران، فروریزش یا ثبات در پسا بحران.

معنوی خداسو، گرایش به دین، کرونا، بحران، پایداری