بررسی رابطه بین نگرش اوقات فراغت و سطح رضایت از زندگی معلمان تربیت بدنی شهر اهواز

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین نگرش اوقات فراغت و سطح رضایت از زندگی معلمان تربیت بدنی بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی بوده و برحسب روش گردآوری داده ها از نوع توصیفی - همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را کلیه معلمان تربیت بدنی شهرستان اهواز به تعداد ۱۰۰ نفر تشکیل دادند که نمونه باتوجه به محدود بودن جامعه به صورت کل شمار انتخاب شدند. برای جمع اوری داده ها از پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی، برای تعیین سطح نگرش افراد در فعالیت های اوقات فراغت، از مقیاس نگرش اوقات فراغت LAS توسط رغیب و برید ۱۹۸۲ و مقیاس رضایت از زندگی SWLS ساخته شده توسط دینر، ایمونز، لارسن و گریفین ۱۹۸۵ استفاده شد. روایی محتوای آن با تایید ۱۰ تن از اساتید حوزه مدیریت ورزش رسید. همچنین پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ برای نگرش به اوقات فراغت ۰/۹۱ و رضایت از زندگی ۰/۹۰ محاسبه شد. نتایج نشان داد که نگرش اوقات فراغت ارتباط معنادار با رضایت از زندگی در معلمان تربیت دارد. لذا پیشنهاد می شود نگرش به اوقات فراغت معلمان را به عنوان عاملی تر جهت رضایت یا عدم رضایت آنان در بعد زندگی فردی مورد توجه قرار دهند.

Keywords:

نگرش اوقات فراغت , رضایت از زندگی , معلمان تربیت بدنی