تاثیر شش هفته تمرین استقامتی بر بیان ژن های آتوفاژی ULK-۱, Beclin-۱ در بافت قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت تجربی

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین استقامتی بر بیان ژن های مرتبط با آتوفاژی ULK-۱, Beclin-۱ در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت تجربی بود. روش ها: ۲۰ موش صحرایی نر به طور تصادفی در چهار گروه شامل : ۱) گروه کنترل سالم ۲) گروه سالم تمرینی ۳) گروه کنترل دیابتی و ۴) گروه تمرین دیابتی قرار گرفتند. با تزریق درون صفاقی stz (۵۰ میلی گرم بر کیلوگرم) دیابتی شدند. برنامه تمرین استقامتی با شدت متوسط ۵ روز در هفته به مدت ۶ هفته انجام شد. بیان ژن های مرتبط با آتوفاژی ULK-۱, Beclin-۱ با تکنیک ریل تایم اندازه گیری شد. آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی برای تحلیل آماری استفاده گردید. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرین هوازی با شدت متوسط،مانع از کاهش وزن غیر طبیعی و کاهش میزان قند خون در موش های دیابتی القاء شده با STZ می شود. همچنین نتایج نشان دادند که میزان بیان ژن های آتوفازی ULK-۱, Beclin-۱ در بافت قلب در موش های دیابتی به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل سالم بود. P<۰.۰۵ و پس از اجرای ۶هفته پروتکل تمرین هوازی میزان بیان ژن های فوق در بافت قلب در گروه دیابتی تمرین، سالم تمرین وسالم کنترل به طورمعنی داری نسبت به گروه کنترل دیابتی پایین تر بود P<۰.۰۵. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین استقامتی با کاهش فاکتورهای آتوفاژی در قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت می تواند به عنوان عامل پیشگیرانه وغیر دارویی در درمان بیماران دیابتی مفید باشد.

Keywords:

آتوفاژی , YULK-۱ YBeclin-۱ , دیابت تجربی