ارزیابی و سنجش زیست پذیری در بافت های فرسوده شهری با رویکرد آینده پژوهی (مورد مطالعه: منطقه ثامن مشهد)

بافت های فرسوده شهری به عنوان یکی از بخش های مهم بافت شهری محسوب می گردند که از یک طرف به دلیل بی توجهی و عدم رسیدگی امروزه با مشکلات بسیار گسترده در ابعاد اقتصادی، اجتماعیف کالبدی، محیطی و مدیریتی مواجه می باشند و از طرف دیگر به خاطر ظرفیت های موجود در اینگونه بافت ها برای توسعه شهری و تامین اراضی مورد نیاز برای آن از اهمیت زیادی برخوردار هستند. این مسئله به نوعی کیفیت زندگی و زیست پذیری در اینگونه بافت ها را تحت تاثیر قرار داده است. این پژوهش تلاش دارد تا با رویکرد آینده پژوهی به آینده محدوده بپردازد. در این راستا تلاش دارد تا به روش تحلیلی و میدانی وضعیت مولفه های زیست پذیری در محدوده ثامن مشهد را مورد بررسی قرار دهد که به روش اسنادی کتابخانه ای و مطالعات میدانی و ابزار پرسشنامه به تعداد ۴۰۰ نمونه که به روش نمونه گیری کوکران برآورد گردیده اند. اطلاعات مورد نیاز خود را جمع آوری نموده است. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از روش تحلیل AHP-TOPPSIS به بررسی مولفه ها پرداخته و با استفاده از روش تحلیل SWOT و مقایسه عوامل پیش روی محدوده راهکارهای مناسب را ارائه نموده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که از میان مولفه های زیست پذیری عوامل اجتماعی بیشترین اهمیت را به خود اختصاص داده اند و در میان شاخص ها سه شاخص تعاملات اجتماعی، سرزندگی و اختلاط کاربری بیشترین ضریب را به خود اختصاص داده اند. نتایج حاصل از تحلیل SWOT نشان می دهد که جهت ارتقای زیست پذیری در محدوده با رویکدر آینده پژوهش استفاده از راهکارهای تهاجمی در اولویت قرار دارد.

Keywords:

بافت شهری , فرسودگی , بافت فرسوده , زیست پذیری , پایداری , آینده پژوهیف منطقه ثامن مشهد