مهین محمدی - دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد محلات، دانشگاه آزاد اسلامی، محلات، ایران
محمد علی راغبی - دانشیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه قم، قم، ایران
عباسعلی حیدری - استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران
سید علیرضا حسینی - استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد محلات، دانشگاه آزاد اسلامی، محلات، ایران

 طلاق غیابی با حکم قضایی یکی از راه های جدایی بین دو همسر است که حاکم شرع، به درخواست زوجه، انجام می دهد، به این بیان که زوجه با هدف تحقق حقوقش و رفع تحیر و سرگردانی، ضمن مراجعه به قاضی، صدور حکم طلاق را از ایشان مطالبه می کند. این موضوع مسئله ای پیشینه دار است و همواره محل بحث فقهای مذاهب پنج گانه بوده است. از این جهت پرسش اساسی مقاله حاضر این است که: آیا «عدالت» در شهادت شاهدان چنین طلاقی شرطیت دارد؟ آثار و ویژگی های چنین شهادتی کدام است؟ بدیهی است یکی از روش های تامین حقوق زوجه در چنین اموری، ورود حاکم شرع برای رساندن زوجه به حق شرعی و قانونی اش است. بر این اساس، نوشتار حاضر با روش توصیفی تحلیلی و با اتکا بر منابع اصیل دینی، این مسئله را تجزیه و تحلیل کرده است. نتیجه آنکه لزوم شرط عدالت برای شهود مرد و تاثیر حکمی آن در تحقق این نوع طلاق بیانگر آن است که در اثبات عدالت فرد، احراز عدالت فرد به حسن ظاهر و اشتهار عرفیه کفایت از اثبات می کند و مسئولیت شرعی و حقوقی آن بر عهده تعیین کننده است و در صورت احرازنشدن، طلاق کان لم یکن خواهد بود، ولی حکم صادرشده باقی و معتبر است.

طلاق, طلاق قضایی, اشهاد, عدالت, احراز