تلقیح صحرایی سیانوباکترها برای بهبود پتانسیل ترسیب کربن اراضی تخریب یافته

Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 247

This Paper With 9 Page And PDF and WORD Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

CNRE05_045

تاریخ نمایه سازی: 10 مرداد 1400

Abstract:

خاکهای مناطق خشک و نیمه خشک پتانسیل زیادی در جذب دی اکسید کربن جوی و ترسیب آن به صورت کربن آلی در خاک را داشته که نقش موثری در مدیریت گرمایش جهانی دارند. در این مناطق، ریزموجودات موجود در پوسته های زیستی خاک میتوانند نقش عمده ای درچرخع ترسیب کربن در خاک و حذف دی اکسید کربن از جو داشته باشند. با این حال، پتانسیل آنها به دلیل روند فزاینده تخریب اراضی در این مناطق کاهش یافته است. از اینرو، در پژوهش حاضر امکان افزایش پتانسیل خاکهای تخریب یافته در مناطق خشک و نیمه خشک از طریق تلقیح مستقیم سیانوباکترها به در افزایش ترسیب کربن و سپس حذف دی اکسید کربن از جو بررسی شد. در این راستا، سیانوباکترهای بومی و موثر موجود در منطقه و مناسب برای ترسیب کربن، با استفاده از روشهای استاندارد میکروبیولوژی استخراج، شناسایی، خالص سازی و در نهایت تکثیر شدند. سیانوباکترهای تکثیر شده به روی خاک کرت های ۴۰ مترمربعی مستقر در شیب ۲۵ درصد در یک منطقه دیم رهاشده و تخریب یافته تلقیح شد. سپس مقدار محتوای کربن آلی، کربن ترسیب شده در خاک و معادل دی اکسید کربن حذف شده از جو در سه بازه زمانی آغاز، میانه (پس از ۸۳ روز) و انتهای (پس از ۱۷۲ روز) آزمایش اندازه گیری و تحلیل شدند. یافته های آزمایش نشان داد که در تیمار شاهد مقدار کربن ترسیب شده در میانه و انتهای آزمایش به ترتیب ۶/۵۳ و ۷/۴۰ گرم بر مترمربع بود. در حالیکه تلقیح سیانوباکترها منجر به افزایش معنیدار و به ترتیب ۳۱۲ و ۲۲۶ درصدی ترسیب کربن در میانه و انتهای آزمایش نسبت به تیمار شاهد شد. بر این اساس، پس از ۱۷۲ روز میزان ترسیب کربن و حذف دی اکسید کربن با تلقیح سیانوباکترها به ترتیب ۸۸ و ۳۲۳ تن بر هکتار در سال تخمین زده شد که در شرایط بدون تلقیح (شاهد) به ترتیب ۲۷ و ۹۹ تن بر هکتار در سال بود.

Authors

حسین خیرفام

استادیار، گروه مرتع و آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه استادیار، گروه علوم محیط زیست، پژوهشکده مطالعات دریاچه ارومیه، دانشگاه ارومیه