ارزیابی توان اکولوژیک نقاط بالقوه توسعه شهری با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی و سامانه اطلاعات جغرافیایی (مطالعه موردی: شهر پردیس)

رشد سریع جامعه شهری، افزایش مهاجرت، ساخت و ساز های بدون برنامه ریزی و پایین آمدن کیفیت زندگی، مسائل و مشکلات زیادی را منجر شده که لزوم برنامه ریزی دقیق برای شهرها را به دنبال داشته است. پژوهش حاضر با هدف تعیین کاربری مناسب توسعه شهری، بر اساس شاخص های مدل ارزیابی توان اکولوژیک توسعه شهری ایران در شهرستان پردیس با درنظرگرفتن ۱۴ معیار مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور از روش ارزیابی چند معیاره که روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) جزء مهمترین فرایند آن است به منظور تولید و تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و معیارهای موجود طبق مدل مخدوم ارزش دهی و با استفاده از نرم افزار ARC GIS تلفیق شده اند. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد، از کل مساحت ۲۷۶۰۰ هکتاری منطقه مورد مطالعه ۱۲۰/۳۰۴ هکتار دارای پتانسیل بسیار نامطلوب، ۴۴۰۴/۵۰ هکتار دارای پتانسیل نامطلوب، ۹۴۳۳/۳۴ هکتار دارای پتانسیل متوسط، ۸۶۸۴/۵۵ هکتار دارای پتانسیل مطلوب و ۴۱۱۹ هکتار نیز دارای پتانسل بسیار مطلوب می باشد و شیب و گسل به ترتیب جزء مهمترین معیارها در توسعه شهری و دارای بالاترین امتیاز شدند. همچنین قسمتهای جنوبی بخشهایی از شمال و تا حدودی مرکزی منطقه از موقعیت بهتری برای گسترش آتی شهر برخوردارند.

Keywords:

ارزیابی توان اکولوژیک , پردیس , تحلیل سلسله مراتبی , توسعه شهری , سامانه اطلاعات جغرافیایی