آرام رجب زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز، گروه حقوق، تبریز، ایران
داود عباسی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تبریز، گروه حقوق، تبریز، ایران

جایگاه انسان به مثابه موجود دارای کرامت، ذیحق و آزاد به رسمیت شناخته شده است و هیچ نوع نابرابری در کرامت وآزادی های بشری میان انسان ها نه تنها پذیرفتنی نیست بلکه مستوجب عکس العمل جوامع بشری می شود و به همین دلیلحقوق بین المللی بشر در قوانین داخلی تاثیر گذاشته و دولت ها نمی توانند با توسل به اصل حاکمیت ملی، حقوق و آزادی هایاساسی شهروندان را نقض کنند. اتباع بیگانه، به اعتبار شخصیت انسانی خود از حداقل حقوق لازم برای بهره مند شدن از زندگیبرخوردار هستند و در صورت کسب شهروندی، حقوق و مزایای آن ها بیشتر خواهد شد. در قانون اساسی و قوانین موضوعه ایرانحقوق اتباع بیگانه احصاء شده است ولی حقوق آنان به اندازه حقوق اتباع داخلی نمی باشد و از برخی حقوق محروم بوده و دربرخی دیگر نیز با محدودیت هایی رو به رو می شوند. همه افراد بشر اعم از اتباع و بیگانگان باید از حقوق و آزادی های اساسیبرای زندگی برخوردار باشند و اسناد بین المللی حقوق بشر نیز حداقل معیارها را برای حقوق بنیادین بشر تعیین نموده است وکشورها موظفند بر اساس قواعد عرفی و قوانین ملی و اسناد بین المللی، حقوق و جایگاه ویژه ای را برای اتباع بیگانه در نظربگیرند و حقوق بشر را رعایت کنند و از آنجایی که قواعد حقوق بشر بر پایه نظریه نسبیت گرایی فرهنگی قابل تفسیر است،تعارضات فرهنگی موجب افتراق میان قوانین ایران و حقوق بشر شده است چرا که قوانین ایران عموما چهره شرعی داشته و ازلحاظ ماهوی با برخی از مفاهیم رایج حقوق بشر سازگاری ندارد. هدف از مقاله حاضر، تبیین حقوق شهروندی اتباع بیگانه درنظام حقوقی ایران و مطابقت آن با اسناد بین المللی و اسناد حقوق بشری و رعایت حقوق بشر در ایران می باشد.

اتباع بیگانه، حقوق بشر، حقوق شهروندی، حقوق ایران، اسناد بین المللی