تحلیل گفتمان روایی در دو مجموعه داستان قصه های مجید و کرک هویجی

هدف پژوهش حاضر بررسی گفتمان روایی در دو مجموعه داستان قصه­های مجید، نوشته هوشنگ مرادی کرمانی، و کرک هویجی، نوشته ژول رونار فرانسوی است. با توجه به­ نظریه­های دومینیک منگنو درباره تحلیل گفتمان بر آثار ادبی، پژوهشگران کوشیده­اند با تاکید بر عناصر درون­متنی، مواردی همچون ارتباط میان راوی و روایت­شنو، نوع گفته و نیز چندآوایی در روایت را در این دو اثر بررسی کنند. پرداختن به­ زندگی یک شخصیت نوجوان با الهام از زندگی نویسنده، به­کارگیری زبانی طنزآلود و همچنین واقع­گرا، دو اثر را به­نمونه­های مناسبی از داستان کودک و نوجوان تبدیل می­کند. در این پژوهش تلاش شده است تا با بهره­گیری از نظریه تحلیل گفتمان که یکی از شیوه­های تحلیل متون ادبی و برخاسته از روش­های ساختارشناسانه و علوم زبانی و انسانی است و بر نقش گفته­پردازان و تعاملی بودن ارتباط میان آن­ها تاکید دارد نشان دهیم چگونه شیوه­های هر نویسنده در روایت داستان و ترسیم موقعیت گفته­پردازی و وضعیت راوی، نوع گفته تولیدی و چندآوایی در روایت، به­تفاوت­های قابل توجه در تولید نوع ادبی دو نویسنده منجر می­شود.  

Keywords:

Keywords: Narrative Discourse , Polyphony , Majid Tales , Poil de Carotte , Jules Renard , Houshang Moradi Kermani , واژه های کلیدی: گفتمان روایی , چندآوایی , قصه های مجید , کرک هویجی , ژول رونار , هوشنگ مرادی کرمانی.