عمران کهزادی سیف آباد - گروه شهرسازی و معماری واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر،ایران
مائده سروری اهوازی - دانشجوی دکتری شهرسازی واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

در گذشته فضاهایی در شهرها وجود داشته که محل ملاقات و گفتگوی شهروندان بوده و افراد در این مکان ها گردهم می آمدند و بر مبنای سنت های کهن (جشن ها، اعیاد، مراسم مذهبی و ...) با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و معاشرت می نمودند. محیط های شهری جایی بود که در آن انسان به ارضای نیازهای اجتماعی خود می پرداخت. اما آنچه امروز حاصل آمده غیر از مکان ها و فضاهایی است که ماهیت خود را از دست داده و جز خاطره ی نامطبوع برای شهروندان، چیزی همراه ندارد. اجتماعی شدن در جامعه ای با فرهنگ به این معناست که ما شروع به درک محیط خود می کنیم و رابطه خود با محیط را تغییر می دهیم. قواعد، شیوه های نگرش ما در دیگران و خودمان، پاداش ها و کیفرهای ما و انتظاراتی که برای خودمان و دیگران داریم همه اجتماعی هستند. گروه های مردم اساسا به علت تفاوت های اجتماعی و فرهنگی فرق می کنند. رابطه میان انسان و شهر رابطه ای پویاست که به گروه بزرگی از دگرگونی های اعم از سیاسی اجتماعی اقتصادی و ... می انجامد. فرهنگ را می توان مهمترین حلقه ارتباطی میان این دو به شمار آورد. پژوهش به صورت یک تحقیق همبستگی است و درصدد توسعه دانش طراحی و برنامه ریزی در محلات شهری جهت ارتقای هویت مکانی است. این مقاله سعی بر آن دارد با بررسی جایگاه مرکز محله در افزایش حس هویت مکانی در محله های شهری راهکارهایی ارائه نماید تا با مطلوب شدن فضای محله های شهری و تقویت حس تعلق خاطر شهروندان گامی در جهت توسعه پایدار فضاهای شهری برداشته شود. تاکید این مقاله بر روی مفهوم هویت مکان و اهمیت مرکز محله در راستای نیل به این مفهوم در محله است.

هویت مکانی، توسعه فضای شهری، محلات شهری، فضای شهری، مرکز محله