سهیلا صفوی - کارشناسی ارشد گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
رحمان شیخ حسینی - استادیار گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
رامین بلوچی - دانشیار گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

هدف: به نظر می رسد میان بازیکنان آماتور و حرفه ای از نظر کینتیک حرکتی و میزان فشار کف پایی در حین اجرای حرکت لانج، تفاوت هایی وجود دارد. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تفاوت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی در حین اجرای حرکت لانج در دو گروه آماتور و حرفه ای می باشد. روش بررسی: ۱۰ بازیکن بدمینتون آماتور و۱۰ بازیکن حرفه ای دختر به شیوه نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند (گروه حرفه ای: سن ۰/۹۹±۱۸/۰۶، قد ۵/۴۵±۱۶۵/۲، وزن ۲/۷۹±۵۷/۵۰ و گروه آماتور سن ۱/۸۰±۲۰/۷۸، قد ۶/۶۹±۱۶۵/۰۰، وزن ۵/۵۰±۵۵/۵۰). از دستگاه الکترومیوگرافی (Electromyography; EMG) (۱۶ کاناله، با قابلیت بی سیم، ساخت شرکت MYON  کشور سوئیس) برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات ساقی قدامی، نازک نئی بلند، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجیل، پهن داخلی و پهن خارجی استفاده شد. آزمودنی های دو گروه، حرکت لانج را اجرا کرده و مقادیر میانگین مربع ریشه فعالیت عضلات در بازه زمانی ۱۰۰ میلی ثانیه قبل از برخورد اولیه و ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلی ثانیه بعد از برخورد اولیه پا به صفحه ی نیرو محاسبه شد. تحلیل داده ها با آزمون آماری t مستقل و من ویتنی با سطح معناداری ۰/۰۵ انجام شد. یافته ها: در قبل از برخورد اولیه، فعالیت الکتریکی عضله ساقی قدامی  (۰/۰۰۶=p) در گروه آماتور و در فاز بعد از برخورد اولیه و فعالیت الکتریکی عضله نازک نئی بلند (۰/۰۰۲=p) در افراد آماتور نسبت به گروه حرفه ای به طور معنی داری کمتر بود. در فعالیت سایر عضلات تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۰/۰۰۵>p). نتیجه گیری: با کاهش فعالیت عضله تیبیالیس آنتریور در فاز قبل از برخورد اولیه و کاهش فعالیت عضله پرونئوس لونگوس در فاز بعد از برخورد اولیه بازیکنان آماتور، می توان بیان داشت که گروه آماتور بیشتر در معرض آسیب پیچ خوردگی مچ پا هستند و طراحی تمرینات پشگیرانه برای آن ها ضرورت دارد.

الکترومایوگرافی, ورزش های راکتی, مچ پا, آسیب های ورزشی