لیلا قدرت - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
زهرا صالح پور - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
جواد نعمتی - استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
محسن ثالثی - دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره بی­تمرینی به دنبال دو نوع تمرین ترکیبی بر عملکرد ورزشی و هموگلوبین گلیکوزیله شده در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش بررسی: از بین زنان مبتلا به دیابت نوع دو شیراز، ۲۳ نفر به طور تصادفی به سه گروه کنترل، گروه تمرین در روزهای مجزا که تمرینات استقامتی را در یک روز و مقاومتی را در روز بعد انجام دادند و گروه تمرین در روزهای مشابه که تمرینات استقامتی و مقاومتی را در یک روز انجام می ­دادند، تقسیم شدند. قبل و بعد از ۸ هفته تمرین ترکیبی و بعد از چهار هفته بی ­تمرینی هموگلوبین گلیکوزیله شده (Glycosylated Hemoglobin; Hb A۱c) درحالت ناشتایی اندازه گیری شد. حداکثر اکسیژن مصرفی (Maximum Oxygen Consumption; VO۲max ) و زمان رسیدن به خستگی (Time To Exhaustion; TTE) نیز از طریق اجرای آزمون بالک بر روی نوارگردان محاسبه گردید. یافته ها: دو ماه تمرین ترکیبی در هر دو گروه تمرین، موجب کاهش معنی ­دار Hb A۱c، افزایش معنی­ دار VO۲max و TTE شد (۰/۰۵≤p). یک ماه بی­ تمرینی به دنبال تمرین ترکیبی، موجب کاهش معنی­دار VO۲max و TTE در گروه تمرینی روزهای مشابه گردید (۰/۰۵≤p) ولی در گروه تمرینی روزهای مجزا این کاهش از لحاظ آماری معنی­ دار نبود. افزایش Hb A۱c بعد از دوره ­ی بی ­تمرینی در هر دو گروه تمرین از لحاظ آماری معنی ­دار نبود (۰/۰۵≥p). نتیجه گیری: یافته­ ها بیانگر این است که تمرینات ترکیبی باعث بهبود کنترل قندخون و افزایش عملکرد ورزشی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو می­ گردد. همچنین انجام تمرینات ترکیبی در روزهای مجزا موجب حفظ طولانی­ تر دستاوردهای تمرینی در دوره­ های بی­ تمرینی می­ شود.

بی تمرینی, تمرینات ترکیبی, دیابت نوع دو, هموگلوبین گلیکوزیله شده, حداکثر اکسیژن مصرفی, زمان رسیدن به خستگی