مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

هدف: با توجه به مشکلات خلقی و عاطفی بیماران مبتلا به ام اس، هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر شفقت برافزایش خودکارآمدی در بیماران مبتلابه ام اس بود. روش ها: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و نمونه آماری شامل ۴۵ نفر از بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹ بود که به روش نمونه گیری در دسترس از جامعه پژوهش انتخاب و با جایگزینی تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل (۱۵=n) قرار گرفتند. گردآوری داده ها با پرسشنامه خودکارآمدی Sherer و همکاران نجام شد و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون مدل آمیخته با اندازه گیری تکراری انجام شد. نتایج: نتایج اثر تعاملی گروه× زمان بر خودکارآمدی (۸۴۵/۹۱=F) در سطح (۰۱/۰P-Value<) معنادار بود و شفقت درمانی و واقعیت درمانی به صورت معنادار خودکارآمدی را در گروه های آزمایش تحت تاثیر قرار دادند. تفاوت میان گروه های آزمایش و کنترل از نظر میانگین خودکارآمدی، در مراحل پس آزمون و پیگیری نسبت به پیش آزمون (۷۶۸/۶=F) در سطح (۰۱/۰P-Value<) معنادار بود. این تغییرات در میانگین خودکارآمدی گروه کنترل در سه مرحله آزمون چشم گیر نبود. بین اثربخشی شفقت درمانی و واقعیت درمانی در افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس تفاوت معناداری وجود نداشت (۴۰۰/۳=MD، ۴۲۹/۰=P-Value). نتیجه گیری: شفقت درمانی و واقعیت درمانی می توانند خودکارآمدی را در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس به طور معناداری افزایش دهند، ولی میزان اثربخشی آن ها بر افزایش خودکارآمدی یکسان است و معنادار نیست.

Keywords:

Compassion-Based Therapy , Reality Therapy , Self-Efficacy , MS. , شفقت درمانی , واقعیت درمانی , خودکارآمدی , بیماران ام اس.