مریم صمدیه - استادیار گروه معارف اسلامی دانشگاه مراغه
مریم یاعلی - دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین

با توجه به ماهیت انسان، ارتباط با «دیگری» برای وی اجتناب ناپذیر است و نمی­توان از وجود «دیگری» و ارتباط با او چشم پوشی کرد. مساله کرونا از دو جهت یعنی اثبات وجود «دیگری» و تایید دیگرگروی می­تواند مورد توجه قرار گیرد. از یک سو بیماری کرونا، وجود «دیگری» را اثبات می­کند؛ چرا که «دیگری»، از آن جهت که می­تواند سبب آسیب یا منفعت برای انسان باشد امری واقعی است و نمی­توان وجود آن را انکار کرد. از سوی دیگر بدون وجود «دیگری»، اخلاق معنای واقعی خود را از دست می­دهد؛ چرا که مفاهیم اخلاقی از جمله مفاهیمی هستند که در رابطه­ی انسان با «دیگری» معنا و واقعیت پیدا می­کنند. لازم به ذکر است که در بعد اخلاقی زمانی که از «دیگری» صحبت می­شود، ممکن است درک «دیگری» و توجه به او فراروی ما قرار گیرد و یا اینکه ممکن است نقطه مقابل آن یعنی خودخواهی، خودگروی و حتی گریز از «دیگری» مطرح شود. آنچه در مساله کرونا آشکار می­شود در اولویت اول، اثبات وجود «دیگری» و در وهله­ بعد، درک «دیگری»، توجه به «دیگری» و در نهایت عشق به «دیگری» است. نکته قابل توجه در این مساله اینست که حتی در مواردی که گریز از «دیگری» اتفاق می­افتد، این گریز در نهایت به نفع «دیگری» است؛ چرا که شدت و ضعف در عشق به «دیگری» وجود دارد. از این رو می­توان گریز از «دیگری» را نیز گریز به نفع درک «دیگری» و عشق به «دیگری» تعبیر کرد.

کرونا, اخلاق, دیگری, دیگرگروی, خودگروی