در هر نظام مدون کنونی، جرم قتل و انواع آن به تفصیل در کتب فقهی و نیز قوانین موضوعه مورد بحث قرار گرفته است. از جمله قتل هایی که مورد توجه فقهای اسلام و همچنین قانونگذاران برخی از کشورهای اسلامی قرار گرفته است، قتل در فراش می باشد. مباحث و دیدگاه های مختلفی که در باب تحقق موضوع این حکم و ادله اثبات آن وجود دارد، این قاعده را به یکی از پیچیده ترین مباحث حقوق کیفری تبدیل کرده است. دیدگاه مشهور فقهای امامیه در باب قتل در فراش، این است که هرگاه شوهری، همسر خود را در حال زنا با مردی ببیند، می تواند آن دو را به قتل برساند و در این صورت، گناهی بر شوهر نیست و قصاص نیز بر او ثابت نمی شود. در واقع، مرد اجنبی و زن، در قبال شوهر مهدروالدم نسبی محسوب می شوند. البته آنچه که باید توجه داشت این است که در این خصوص شرایطی برای جواز قتل وجود دارد که در صورت فقدان حتی یکی از آن شرایط، شوهر قصاص می شود. بنابراین شوهر در صورت قتل، باید برای رهایی خود از قصاص، بر ادعای خویش بر مشاهده ایشان در حال زنا، بینه اقامه کرده و یا اولیاء دم مقتول، این ادعای شوهر را تصدیق نمایند. در کشور ما ایران، با توجه به اینکه این حکم برگرفته از مبانی فقهی می باشد، قانونگذار سعی کرده است که آن را در قالب یک ماده قانونی در آورده و توجه خاصی به آن نموده است. در این مقاله، سعی شده است با رویکردی توصیفی - تحلیلی، موضوع قتل در فراش که قانونگذار ایران در ماده ۶۳۰ قانون مجازات اسلامی بدان اشاره کرده است و همچنین مبانی پذیرش و شرایط و روش اثبات آن، مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد.