تاثیر تنبیه معلمان بر بزهکاری دانش آموزان

تنبیه و بزهکاری یکی از مفاهیم کلیدی در رفتارهای روزمره هر جامعه است و جایگاه مهمی در برقراری ارتباط درست میان افراد هر جامعه دارد درکنار این دو مفهوم که از دیرباز در جوامع بشری وجود داشته مفهوم دیگری بنام پیشگیری وجود داردکه در دهه هفتاد خورشیدی به ادبیات علوم جنایی ایران راه یافت که امروزه این مفاهیم در محافل علمی حقوقی به عنوان موضوعی شناخته شده به شمار می آیند. نگاه و دیدگاه بسیاری از دستاندرکاران عرصه تعلیم و تربیت پس از انقلاب اسلامی ایران به مفاهیم ذکر شده عوض شده و به طور متواتر سخن از ممنوعیت تنبیه در تمامی سطوح تعلیم و تربیت گفته شده و بزهکار نیز به عنوان بیمار شناخته شده وبزهکاران را بی ارتباط با عوامل اجتماعی و روانی که خارج از حیطه اراده و اختیار اوست نمی دانند و به مجرم به دیده ترحم می نگرند و سعی در هدایت، درمان و انطباق با جامعه دارند. تدابیر پیشگیرانه در نظام آموزش وپرورش و تعالیم نوین آموزشی یکی از دستاوردهای مهم علم جرم شناسی و راه چارهای برای کاهش بزهکاری است که در این پیشگیری غیر کیفری از جذابیت بالائی برخوردار است، به طوری که اغلب کشورها آن را درککرده و دست به تدوین قوانین خاص و ایجاد مراکز اختصاصی ویژه زدند. تراکم زندان های کشور، بالا بودن آمار محکومان کیفری و ازدیاد پرونده های جنایی و ازدحام دستگاه عدالت کیفری به دلیل رشد صعودی بزهکاری،هزینه سرسام آور و عدم توفیق در کاهش جرائم، نظام قضایی کشور را از سال ها پیش به چاره اندیشی برای حل این مسئله اجتماعی کشانده است. با توجه به وضعیت خاص جرم و جرم انگاری و هم چنین پیشگیری از جرمدر دنیا و نیز اهمیت خاص این مقوله در سیاست جنایی تقنینی، کشورها قواعد خاصی را در خصوص تنظیم قوانین و مقررات و پیشگیری از بزهکاری تدوین می نمایند. که ایران نیز در چند سال اخیر مقوله پیشگیری ازبزهکاری را با صدور دستورالعمل های گوناگون من جمله در خصوص ممنوعیت تنبیه و برخورد با عاملان آن از طریق وزارت آموزش و پرورش درسطوح مختلف تعلیم و تربیت مورد توجه قرارداده است.

Keywords:

تنبیه اطفال , بزهکاری , پیشگیری , آموزش وپرورش , معلم