مهران کاوسی
مریم کامیار

مسکن و محیطهای مسکونی به عنوان انسانی ترین موضوع معماری، تامین کننده ی نیازهای متنوع انسان و زمینه ساز آرامش، سلامت، پرورش و خودشکوفایی انسانهاست؛ ولی متاسفانه از اواسط قرن نوزدهم به بعد و با تلفیق برخی عناصر غیر ایرانی در مفاهیم و فضاهای معماری ایرانی بالاخص خانه که پایه گذار و نماینده ی فرهنگ هر کشور و ارزشهای آن میباشد، تغییرات و تحریفات اساسی صورت پذیرفته است. در شکل گیری معماری ایران، نظر، جهان بینی و تفکر، ارتباط بسیار نزدیک با فضا داشته است. این امر ممکن است در مرحله اول جستجوگر حل مسائل جوی و اقلیمی بوده باشد ولی در مراحل تکمیلی، ذهنیتی مشهود است که در آن کلیه تحولات عقلانی و تخیلات معنوی نفوذ کرده اند. همانگونه که پیوند نگاه به دنیا و زندگی در جوشش مکانها و فضاها در تمامی ساختمانهای معماری سنتی به چشم میخورد

مسکن ، مجموعه های مسکونی ، معماری ایرانی ، هندسه در معماری ، بازسازی