بررسی میزان تقویت مبلمان شهری از دیدگاه شهروندان با رویکرد هویت بخشی در بازه زمانی (۱۴۰۰-۱۳۹۶) در شهر بجنورد

هویت موضوعی است که تفاوت سیمای شهر قدیم ایرانی و سیمای شهر معاصر را موجب گشته است. آنچه مسلم است در تمامی تغییر و تحولات شهرسازی ایران در طول زمان وجه مشترکی بنام زیبایی و تناسب کلی شهری وجود دارد. بنابراین می توان گفت اگر فضای شهری ایرانی واجد هویت بوده است و این هویت در فرهنگ، محیط، کالبد و معنا خود را می نمایاند، در فضای شهری امروز چنین نیست. توجه به شهرسازی و معماری قدیم نشان دهنده همدلی با آن است و سیمای شهرهای بی هویت کنونی حاصل التقاط فرهنگی امروز است. زبان معماری ایران در این دوره زبانی کثرت گراست که در آن فردیت گرایی و خودمحوری وجه غالب است. می توان با شناسایی اصول شکل دهنده فضاهای شهری ایرانی، شناخت نیازهای جامعه انسانی و شناخت ارز شهای فرهنگی جامعه به نظام پایدار برنامه ریزی برای شهر معاصر اندیشید.پژوهش حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی است که به بررسی میزان تقویت مبلمان شهری از دیدگاه شهروندان با رویکرد هویت بخشی در بازه زمانی (۱۴۰۰-۱۳۹۶) پرداخته است. دادههای این تحقیق به وسیله ی مطالعه میدانی جمع آوری شده و به سنجش الگوهای ذهنی شهروندان بجنوردی از وضعیت شاخص های هویت بخشی در تقویت مبلمان شهری از دیدگاه شهروندان پرداخته و میزان آن را در کل شهر و نواحی مختلف مورد مقایسه قرار می دهد. ابتدا مطالعات اکتشافی به صورت کتابخانه ای و بازدید مقدماتی صورت گرفته و مطالعه میدانی با استفاده از روش پرسش نامه ۱۰۰۰ عدد پرسش نامه با پاسخ های کیفی میان شهروندان توزیع شده است و دوباره همان پرسش نامه برای ۱۰۰ نفر از متخصصین حوزه شهری اعم از مهندسین شهرسازی و معماری نظر سنجی شده است که نتیجه کار به اثبات فرضیه تحقیق منجر شده است.