جستاری بر تحلیل آثار تادائو آندو با رویکرد منطقه گرایی انتقادی

نظریه های بیان شده توسط صاحبنظران در حوزه منطقه گرایی بر معماری معاصر، تاثیر انکارناپذیری داشته است. منطقه گرایی با رویکردی تعاملی با بستر فرهنگ، ست و بوم سبب ایجاد حس مکان در بنا میشود. این نگاه در کشورهای درحال توسعه، دارای اهمیت بیشتری است زیرا از یکسو در تعامل با کشورهای توسعه یافته گرایشی ویژه ای نسبت به جهانی شدن است و از سوی دیگر خواهان پیوندی عمیق تر بافرهنگ و معماری گذشته خویش هستند. در منطقهگرایی انتقادی تلاش میگردد تا اثر خلق شده معماری، با ویژگیهایی که لزوما برگرفته از محیط مستقیم پروژه نیست، اما با تابعی از مولفه های منطقه ای، منطبق گردد. یکی از جدی ترین شخصیتهای نظریه پرداز حوزه منطقه گرایی کنت فرامپتون میباشد که به آثار تادائو آندو بیشتر توجه کرده است. آندو معمار خودآموخته ژاپنی، با طراحیهای موفق، توانسته پلی بین دنیای مدرن و اندیشه های سنتی و فرهنگی ژاپن برقرار نماید. هدف از این پژوهش آن است که، با بررسی در آثار آندو راهکارهای وی را در تلفیق فرهنگ، سنت و آیین با فناوری های روز واکاوی نماید. روش مورداستفاده در این نوشتار، توصیفی - تحلیلی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات، مرور متون، کتابخانه ای و بررسی آثار معماری آندو است. نتایج این جستار نشان میدهد، تلاش آندو در تلفیق سنت و معماری روز با حفظ هویت معنایی که در کنار مصالح مدرنی همچون بتن اکسپوز از لطافت نور، آب، باد، طبیعت و پوشش گیاهی بهره بگیرد، و در یک بازآفرینی نوین رابطه بین انسان و طبیعت را از یکسو، بهبود بخشد و از طرفی دیگر پلی بین سنت و مدرن، برقرار نماید.

Keywords:

تادائو آندو , تکنولوژی ساخت , معماری سنتی ژاپن , منطقه گرایی , منطقه گرایی انتقادی