تحقق حکمروایی شایسته با تکیه بر رهنمودهای برنامه ریزی استراتژیک

با پیشرفت سریع جوامع، مشکلات و چالش های مدیریتی شهرها و مناطق پیرامون آنها پا به منصه ظهور گذاشتند که دلایل آنها عدم توجه به ماهیت پویا و غیر قابل پیش بینی محیط بود؛ بعدها با جهانی شدن شهرها و مناطق، قلمروهای سیاسی و مدیریتی در جوامع افزایش یافت، این امر تفرق سیاسی و عملکردی در نظامهای تصمیم گیری و مدیریتی را به بار آورد. شهرها و مناطق در پی چالش های روز افزون، برای مدیریت و اداره خود راهی بجز زمینه سازی برای توسعه دموکراسی نیافته و در این راه به شکل تازه ای از حاکمیت دست یافتند، که برخی آن را در حد ابداع جدید بشری در ایجاد نظام اجتماعی نوین می دانستند. این شکل جدید حکمروایی۱ نامیده شد؛ حکمروایی شایسته، به اجرا در آوردن تصمیمات و سیاستهای عموم مردم در جهت منافع عامه تعریف میشود. تمرکز اخیر برحکمروایی شایسته۲در شهرها و مناطق منجر به نادیده گرفتن نقش برنامه ریزی استراتژیک ۳در رسیدن به این مهم شده است. این مقاله با هدف بررسی حکمروایی شایسته شهری و منطقه ای، اهمیت، ویژگی ها و ابعاد آن و درباره این موضوع بحث می کند که حکمروایی شهری و منطقهای در صورت اتصال به رهیافت برنامه ریزی استراتژیک، قابل دستیابی خواهد بود یا خیر. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد؛ در این راستا، ابتدا انگاشت های مرتبط با حکمروایی بررسی شده، اهمیت و ویژگی های حکمروایی شایسته شهری و منطقه ای مورد توجه قرار گرفته،پس از آن نیز برنامه ریزی استراتژیک و ارتباط میان حکمروایی شایسته و برنامه ریزی استراتژیک مورد بررسی قرار می گیردنتیجتا،. به دلیل آنکه مشارکت عمومی در تصمیم سازی، پاسخگویی، برابری و کارایی (که تماما از اصول مرکزی حکمروایی شایسته شهری و منطقه ای است) ویژگیهای تعریف کنندهی برنامه ریزی استراتژیک نیز هستند،رهیافت برنامه ریزی استراتژیک به عنوان ابزاری برای رسیدن به حکمروایی شایسته شهری و منطقه ای در نظر گرفته می شود.

Keywords:

حکومت , حکمروایی , حکمروایی شایسته شهری و منطقه ای , برنامه ریزی استراتژیک