تاویلی بر تاثیر مبانی معماری صفوی و مکتب اصفهان در شکل گیری فضاهای جمعی شهر اصفهان

در تاریخ پس از اسلام فلات ایران فراز و نشیبهای فرآوانی داشته است و حکمرانان بسیاری را برخود دیده است که در این میان میتوان دوره سلطنت خاندان صفوی را به عنوان دوره رونسانس اسلامی در ایران نامگذاری نمود که با قدرت گرفتن مذهب شیعه دوازده امامی در ایران منجر به استقلال از خلفای سنی شد و توانست در بسیاری از موارد فرهنگی ،هنری ، صنعتی و ... به پیشرفتهای حائز اهمیتی از جمله خلق فضاهای جمعی پایدار دست یابد . با بررسی مکتب اصفهان میتوان شاهد اصول و قوائدی بود که شهرسازی و معماری بر مبنای آنها شکل گرفته اند . لکن در بیشتر مطالعات صورت گرفته در این حوزه شهر و شاکله آن را مورد بررسی های کالبدی قرارداده و در کمتر مطالعاتی بررسی مبانی فلسفی شکل گیری فضاهای معماری و شهرسازی آن دوران بلاخص فضاهای جمعی به چشم میخورد. لذا با توجه اهمیت فضاهای جمعی در زندگی روزمره و فقدان آنها در شهرهای امروزه در این پژوهش با استفاده از روش کیفی و مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی آثار به جا مانده آن دوران با بررسی معماری صفوی و مبانی مکتب اصفهان به چگونگی تاثیرات آن برخلق فضاهای جمعی پرداخته و اهمیت القای حس وحدت را در شکلگیری فضاهای جمعی را آشکار نموده است.

Keywords:

اصفهان , معماری صفوی , مکتب اصفهان , فضاهای جمعی