ارزیابی توسعه فضای سبز شهری تبریز با استفاده از سیستم اطلاعات مکانی GIS

فضای سبز به عنوان یکی از معیارهای توسعه پایدار شهری و تنفسگاه شهری محسوب میشود. ضمنا وجود فضای سبز در شهرها موجب ارتقاء کیفیت زندگی میشود. در نتیجه نحوه پراکنش فضای سبز در عرصه های شهری هم از بعد شهرسازی و هم به لحاظ عدالت اجتماعی حائز اهمیت است. در این راستا، هدف این تحقیق، ارزیابی میزان برخورداری مناطق شهر تبریز از فضاهای سبز شهری است. نوع تحقیق کاربردی و روش آن توصیفی- تحلیلی است. نتایج این تحقیق با استفاده از ضریب پراکندگی نشان میدهد؛ که توزیع و پراکندگی فضای سبز در شهر تبریز با ۷۶ درصد به صورت نامتعادل میباشد و بیشترین سرانه فضای سبز مربوط به منطقه ده با ۳/۵۳ مترمربع و کمترین آن مربوط به منطقه سه با ۱/۰۲ متر مربع است. با توجه به اینکه سرانه فضای سبز برای هر نفر در ایران با توجه به خواص اقلیمی بین ۱۲-۷ مترمربع تعیین شده است. در حالی که مطابق یافته های پژوهش حاضر سرانه فضای سبز در شهر تبریز ۳/۳۳ مترمربع میباشد. بنابراین شکاف عمیقی بین سرانه پیش بینی در کشور و محدوده مورد مطالعه وجود دارد.

Keywords:

فضای سبز , توسعه پایدار , ضریب پراکندگی , مناطق شهر تبریز