برنامه ریزی طراحی محور و باززنده سازی محوطه های تاریخی شهری

امروزه محوطه های تاریخی اکثر شهرهای کشورمان به دلیل فقدان حیات شهری، رو به ویرانی نهاده ند. این بافتها در روند رو به گسترش شهرها از گذشته تا حال، دربردارنده تاریخ مستند هر دوره هستند .چنانچه معماری را به عنوان پیکره ای واحد در نظر بگیریم که فرهنگ ملی و اسطوره ای قومی یک ملت در آن متجلی میگردد، میتوان به نقش انتقالی و انعکاس زمانی این معانی از نسلی به نسل دیگر صحه گذاشت. باززنده سازی به معنای استفاده مناسب از بناها و سایتهای تاریخی به عنوان بهترین گزینه برای حفاظت از آنها یاد میگردد. این نوع مطالعات به دلیل تاثیرگذاری همه جانبه بر کلیه طرحهای مرتبط با مباحث کالبدی نظیر طرحهای معماری، شهرسازی، طراحی شهری و ارتباط آن با برنامه ریزی به عنوان زیربنای فکری مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و شهری دارای ماهیتی غیرقابل انکار می باشد. لذا در این پژوهش به بررسی ارتباط برنامه ریزی طراحی محور و باززنده سازی محوطه های شهری با استفاده از روش توصیفی و تحلیل-محتوا پرداخت شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان که هدف باززنده سازی حفاظت و احیای محدوده های تاریخی در قالب برنامه ریزی های منطقه ای و شهری با درک اهمیت عرصه ها عمومی و ارتباط آنها با هم در برنامه ریزی طراحی محور بیشترین انطباق را دارد. براساس ابزار دستور کار توسعه برنامه ریزی طراحی محور، فرایند تهیه دستور کار توسعه مورد استفاده در طرح باززنده سازی محوطه های تاریخی شهری تدوین گردید و نماگر های مشخصه های عمومی طرح باززنده سازی بر اساس اسناد فرادست مشخص شد.

Keywords:

برنامه ریزی طراحی محور , باززنده سازی , محوطه های تاریخی شهری , اسناد فرادست